Dit is mijn laatste column als voorzitter van de Westfriese Bedrijvengroep. Zoals u waarschijnlijk weet word ik op 11 december verkozen tot landelijk voorzitter van het CDA en ga dus weer ‘terug’ naar Den Haag. Er zijn geen tegenkandidaten en steun komt uit alle hoeken. Zelfs van ver buiten het CDA krijg ik reacties “maak van het CDA weer een stabiele partij in het hart van de samenleving. Daar heeft Nederland dringend behoefte aan”! Anderen zeggen me: bloed kruipt waar het niet gaan kan!
Ik gebruik deze laatste column om terug te kijken op een bijzondere periode, maar ook op een unieke en leerzame wisselwerking die mij de laatste jaren is geboden.
Bijna zeven jaar geleden begon ik bij NMK Esbaco in Hoorn. Een familiebedrijf, inmiddels onder leiding van Esther en Frans Putters, de volgende generatie van een bedrijf met een lange traditie in bakkerijproducten en grondstoffen. Ik kwam uit de wereld van onderwijs en openbaar bestuur, van systemen en structuren. Van jaarplannen en vaste verhoudingen. Ik keek mijn ogen uit! Ik zag niet alleen een Westfries bedrijf dat letterlijk en figuurlijk de wereld veroverde, ik zag vooral een totaal andere aanpak als ik gewend was. Geen jaarplannen of budgetten, geen vooraf bepaalde taakomschrijvingen. Wij plaatsen jonge mensen, professionals en studenten, in het strategisch hart van onze onderneming en dat leidt tot een enorme drive en heel veel innovatie.
Ik kreeg ook zélf de ruimte om invulling te geven aan wat ik dacht wat goed was voor de onderneming. Het haalde “het beste uit mij”. NMK Esbaco, een parel in de regio!
Twee jaar later werd ik voorzitter van de WBG. Ik zag véél pareltjes in de regio. Heel veel familiebedrijven, baken van stabiliteit en bron van innovatie tegelijk. Maar ik trof ook de typische Westfriese houding aan. Trots op wat we doen, maar we praten er niet over! Als voorzitter van de WBG vond ik dat die houding moest veranderen. “Westfriesland first!”
Ik kreeg opnieuw alle ruimte vanuit ons bedrijf om daar invulling aan te geven. Het mes snijdt aan meerdere kanten. Het haalde wederom het beste uit mijzelf en samen met zoveel anderen hebben we geprobeerd Westfriesland op de kaart te zetten. Hebben we de WBG gerevitaliseerd, de samenwerking met de 7 gemeenten (PACT 7.1) geïntensiveerd en partnership met maatschappelijke organisaties in tal van sectoren ontwikkeld. De regio heeft veel te bieden, maar kan dat alleen uitdragen als 7 gemeenten samenwerken en als overheid, maatschappelijke organisaties en het bedrijfsleven de handen ineen slaan. Samen één Westfriesland!
Dwars door structuren en systemen heen kozen we voor een inhoudelijke en projectmatige aanpak. Per onderwerp partners zoeken, liefst ook buiten de usual suspects. De inhoud centraal, wat willen we bereiken?! Dan moeten bestaande systemen zich daar maar op aanpassen. Dat vind niet iedereen altijd prettig en soms moesten gevestigde belangen daar erg aan wennen. Maar zo heb ik het geleerd bij NMK Esbaco en daar heb ik gezien dat het kan! Het is de enige manier om dingen in beweging te krijgen. Innovatie en slagkracht gaan alleen samen als je je buiten de bestaande paden beweegt.
Nu ga ik “terug” naar Den Haag voor een grote uitdaging. Ik ben ervan overtuigd dat de problemen die er waren binnen het CDA niet alleen van het CDA zijn en ook niet van “Den Haag” alleen. Hoe vaak voelen burgers, bedrijven en organisaties zich niet gehoord. Het vertrouwen in de overheid en in de politiek is laag. Dat moet ons állen te denken geven. Dwars door politieke voorkeuren heen en het speelt zowel landelijk als in provincies en gemeenten. Dat kunnen we alleen verbeteren als we dwars door bestaande structuren en systemen willen denken en buiten onze eigen comfortzone durven te treden. Dat is wat ik de laatste jaren heb geleerd en ik heb gezien dat het kan!
Daarom breng ik een ode aan allen die mij deze gelegenheid hebben gegeven. Een ode aan Frans en Esther en aan NMK Esbaco, aan Bashar, Marja, Alex en aan al die andere betrokkenen binnen en rondom de WBG met wie we dit tot stand hebben kunnen brengen, een ode aan Westfriesland. Ik blijf verbonden!
Hans Huibers, december 2021